Αυτόν τον Νοέμβριο, η COP30 πραγματοποιήθηκε στο Μπελέμ της Βραζιλίας – συμβολικά στην άκρη του Αμαζονίου – και σε ένα περίπλοκο πλαίσιο διεθνών γεωπολιτικών και εμπορικών εντάσεων: αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού, εν μέσω ενός κραυγαλέου κενού φιλοδοξίας και εφαρμογής στις Εθνικά Καθορισμένες Συνεισφορές (NDC) που υπέβαλαν φέτος οι χώρες-μέλη της Συνόδου (δείτε σχετικό Αφιέρωμα COP30 στο Athina21).
Ενώ οι προσδοκίες ήταν υψηλές και η προοδευτική ηγεσία της Βραζιλίας προσπάθησε να προωθήσει μια συναίνεση εισάγοντας την έννοια του Global Mutirão (κοινή προσπάθεια), ο κύριος ένοχος των εκπομπών CO2 και ως εκ τούτου της κλιματικής κρίσης – τα ορυκτά καύσιμα – παραβλέφθηκε σκόπιμα. Ήταν, όπως σχολίασε ένας αναλυτής, σαν ένα παγκόσμιο συνέδριο πρόληψης του καρκίνου του πνεύμονα να μην αναφέρει ποτέ τον καπνό.
Η απόφαση «Global Mutirão» δεν εξασφάλισε τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων, αλλά, αντ’ αυτού, επικεντρώθηκε στην αύξηση της συνεισφοράς στη χρηματοδότηση της προσαρμογής. Παρόλο που οι συνεδριάσεις της COP παραμένουν απαραίτητες για τη διατήρηση ενός πολυμερούς διαλόγου και δέσμευσης για το κλίμα, η κλιματική κρίση μας προτρέπει να κοιτάξουμε πέρα από αυτές. Υπάρχουν περισσότερες από 80 χώρες έτοιμες να συζητήσουν έναν συγκεκριμένο και δίκαιο οδικό χάρτη για τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων. Για να προχωρήσει όμως, η ΕΕ θα πρέπει να σφυρηλατήσει βιώσιμες συμμαχίες με χώρες ευάλωτες στο κλίμα, Αφρικανούς εταίρους, προοδευτικά κράτη της Λατινικής Αμερικής, την Ωκεανία και τις φιλόδοξες για το κλίμα ασιατικές οικονομίες.
Μια αρκετά ολοκληρωμένη ανακεφαλαίωση των όσων συνέβησαν στη Σύνοδο Κορυφής για το Κλίμα μπορείτε να δείτε στο “Αφιέρωμα COP30” εδώ, στο οποίο περιλαμβάνεται και άρθρο του Χάρη Δούκα, Δημάρχου Αθηναίων.
Κεντρική φωτο: Ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν με τον Πρόεδρο Λούλα της Βραζιλίας κατά την έναρξη της Διάσκεψης
